Κρίση - δράση - Αντίδραση

Στην σημερινή εποχή που όλοι μιλάμε για την κρίση... την οποία εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί μας αντιπρόσωποι καθως και τα ΜΜΕ για να μας τρομοκρατούν καθημερινά ώστε να αποδεχτούμε τις οποιεσδήποτε σωτήριες λύσεις। Ακούγοντας καθημερινά τα χείριστα σενάρια είναι λογικό οτι θα διαλέξεις ανάμεσα στα δυό κακά το μικρότερο। Είναι ωστόσο οι λύσεις που μας προσφέρονται οι δέουσες;; Σε μια χώρα όπου η ύπαρξη "μεγάλων μυαλών" είναι αδιαμφισβήτη είναι δυνατόν να μη μπορούν να βρεθούν 5 άνθρωποι που θα προσφέρουν λύσεις δίκαιες, αξιοκρατικές και όχι λύσεις υποδούλωσης; Τελικά ψηφίσαμε δημοκρατικό πολίτευμα ή απολυταρχικό καθεστώς οπου 151 άτομα αποφασίζουν και διατάζουν διοτι απλά και μόνο έχουν πλειψηφία; Και ενώ βλέπουμε αραιά και που κάποιες φιλότιμες αντιδράσεις ορισμένων βουλευτών, παρολα ταύτα τα ανθελληνικά και αντιλαϊκά μέτρα εξακολουθούν να περνάνε ενω λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις। Που οδηγούμαστε ;;; Είναι η μόνη λύση να τα κάψουμε όλα; Διάγουμε σε φάση ισχυρού οικονομικού πολέμου, ίσως τελικά ο τρίτος παγκόσμιος ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη। Αυτή τη φορά όχι με ναπάλμ και τανξ, αλλά με φιμωμένες συνειδήσεις, εξαγορασμένους πολιτικούς και κατευθυνόμενα ΜΜΕ। Πως όμως οι σκοτεινές δυνάμεις δρούν ανενόχλητα; Πως η σωρεία των παρατυπιών, των σκανδάλων εξαλείφονται σε μια νύκτα;
Δυστυχως Εφιάλτες υπήρχαν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν। Στις θερμοπύλες ο εφιάλτης ήταν ένας και οι πολεμιστές ३०० τώρα οι εφιάλτες γίνανε ३०० ενω πολεμιστές δυστυχώς δεν υπάρχουν।
Αλλά και αν υπήρχαν είναι λύση να αλληλοεξοντωθούμε; Μηπως αυτό δε προσπαθούν οι μεγάλες δυνάμεις τόσα χρόνια; Να εξοντώσουν τους λαούς στην οικονομική σκακιέρα τους; Γιατί; Επειδή έχουν ανάγκη τα χρήματα; 'Οχι, χρήματα έχουν τόσα που δεν ξέρουν πόσα είναι। Τα πάντα κινούνται γύρω απο την εξουσία, ποιος θα κερδίσει την παρτίδα είναι το ενδιαφέρον τους। Οι λαοί ή οι μονοκράτορες; Οι άνθρωποι ή οι αγορές; Ποιές είναι αυτές οι ''αγορές'' που ορίζουν τις μοίρες μας; Σε ποιους χρωστάμε τόσα λεφτά όχι μόνο εμείς αλλά και οι υπερδυνάμεις της γης;; Γνωρίζει κανείς σε ποιον χρωστάμε;;
Οι χρεωστές μας είναι αδηφάγοι, δε βλέπουν ανθρώπους βλέπουν αριθμούς, δεν υπολογιζουν ζωές αλλα εξισώσεις। Και ενω στον 21ο αιώνα οπου η δουλία έχει ξεπεράσει κάθε όριο εμεις συνεχίζουμε να έχουμε την ψευδαίσθηση οτι επιλέγουμε, οτι ψηφίζουμε οτι διαλέγουμε τους κυβερνώντες... Και όντως διαλέγουμε τις αποχρώσεις του μαύρου, το εξορισμού χρώμα των σκοτεινών δυνάμεων, των ανθρωποφάγων!!!
Μπορούμε να αντιδράσουμε σε όλα αυτά; ;Ή είναι καλύτερα να καθόμαστε μπροστα στην τηλεόραση οπου μας σερβίρουν ότι θέλουν;
Εφόσον οι αγορές ορίζουν τις μοίρες μας αυτές πρέπει να χτυπήσουμε, εφόσον μας χτυπούν πρέπει να ανταποδώσουμε...αλλά οι συνειδήσεις κοιμούνται, η λογική σκέψη ,η αφηρημένη ,η δημιουργική δεν υφίσταται, δεν εκφράζεται, δεν έχει αντιπρόσωπο। Την έχουν βυθίσει σε λήθαργο। Έχει υπνωτισθεί κάτω απο τη συνεχή επίδραση των 60Hz।
Πως λοιπόν θα αφυπνιστούν; πότε; Ελπίζω εδώ και τώρα!!
Εδώ και τώρα πρέπει να δώσουμε καίριο πλήγμα στις αγορές। Να κάνουμε εμείς οικονομικό εμπάργκο στους αρμεκτές μας। Να σπάσουμε τα δεσμά της υπερκατανάλωσης, να μαζέψουμε τα χρήματα μας στα σπίτια μας, σε θυρίδες, να μη τ'αφήσουμε ούτε λεπτό σε αυτούς που ενω τα εκμεταλλεύονται και κερδοσκοπούν εις βάρος των καταναλωτών। Να πάψουμε να πιστεύουμε στο "αμερικάνικο" όνειρο της αφθονίας και της σπατάλης, όπου η φύση έχει κατακερματισθεί, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια σβήστηκε απο τα λεξικά! Να γίνουμε άνθρωποι πνευματικοί, γεμάτοι ζωή όχι μαριονέτες τηλεκατευθυνόμενες। Να θυμηθούμε οτι σε κάποια μεριά του πλανήτη και ενώ εμεις απολαμβάνουμε τα καταναλωτικά αγαθά, άνθρωποι εργαζονται για ३० ευρω το μήνα, σιτιζονται με μια κούπα ρύζι, ζουν για να δουλεύουν και να γυρνάνε τα γρανάζια της δήθεν δημοκρατίας μας। Της Δουλοκρατίας। Διαφέρουν οι δούλοι αυτοί απο τους αρχαίους στο οτι δε τους μαστιγώνουν, τουλάχιστον όχι με φραγγέλιο, γιατι τους μαστιγώνουν με την πείνα και τη δίψα, καταδικασμένοι σε αργό και επώδυνο θάνατο। Να μη λέμε λοιπόν - Εγώ; - Μα εγω δεν εχω κάνει τιποτα, δε πείραξα κανένα, όταν την ίδια στιγμή που πετάμε το φαγητό, σπαταλάμε το πόσιμο νερό, γεμίζουμε τον τόπο σκουπίδια , χαζεύουμε στα πλυντήρια πλύσης εγκεφάλων, άνθρωποι περνούν απο τη ζωή και δεν είναι καν θεατές αυτής!!!

Πρεπει να αντιδράσουμε, πρέπει οι αγορές να καταλάβουν οτι χωρίς εμάς δεν υφίστανται, πρέπει να απέχουμε απο το παιχνίδι τους!!!!!
Εμπάργκο στις αγορές ΤΩΡΑ!!!!

27/01/2011
Παναγιώτης Βαγιάνας

Όνειρα

Σήμερα έκανα αυτο που είχα στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό. Μια λίστα επιθυμιών που θα ήθελα να γνωρίζω ή να πραγματοποιήσω. Κάποια πράγματα που ίσως να με βοηθήσουν να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος ιατρός. Βασικά όμως είναι κάποια πράγματα που θα μου προσέφεραν την ικανοποίηση οτι κάτι παραπάνω έχω κάνει. Βλέποντας τη λίστα το πρώτο πράγμα που σου ρχεται στο μυαλό είναι το γεγονός πως για τν πραγματοποίηση της χρειάζομαι δυο ζωές και παραπάνω και ακομη παραπάνω χρήματα. Ναι χρήματα διότι η γνώση κοστίζει, τα ταξίδια κοστίζουν, τα μεταπτυχιακά κοστίζουν. Δυστυχώς είμαστε δούλοι του χρήματος. Είμαστε αναγκασμένοι να εργαζόμαστε ατελείωτες ώρες για να μπορούμε να έχουμε τα βασικά.
Που λόγος για χόμπι και ταξίδια. Που λόγος για συνεστιάσεις και παρέες. Οταν έχουμε φτάσει στο σημείο να εργαζόμαστε και να μη μας πληρώνουν τα δεδουλευμένα, όταν σκεφτόμαστε να ξεριζωθούμε για να δούμε μια άσπρη μέρα. Τελικά τα όνειρα είναι ωραία. Ισως μια μέρα να πραγματοποιηθούν, αλλά όπως λέει κ ο ποιητής ο δρόμος προς την εκπλήρωση τους μάλλον θα ναι μακρύς πολυ μακρύς.

Μια ιστορία απο αυτές που θεωρούνται βαρετές!!

Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του,
πήρε μια πέτρα και γρατσούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου. Στο θυμό
του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα
γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές .
.

Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων. Όταν το παιδί είδε τον
πατέρα του ..... με τα παραπονεμένα μάτια γεμάτα πόνο τον ρώτησε : " Μπαμπά.. πότε τα
δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι ? " Το άτομο βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε
πολλές φορές . Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του και
βλέποντας ξανά τις γρατζουνιές , αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα

'ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ". Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε ..

Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο .
Τα πράγματα υπάρχουν για να
χρησιμοποιούνται , ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας , γίνονται λέξεις.

Προσέξτε τις λέξεις σας ,γίνονται ενέργειες.
Προσέξτε τις ενέργειές σας , γίνονται συνήθειες.

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας .
Προσέξτε το χαρακτήρα σας , γίνεται το πεπρωμένο σας.

Τίτλος

Ο τιτλος αυτου του blog ειναι αρκετα γενικός ωστόσο μπορεί κάλλιστα να πάρει μια πιο εξειδικευμένη μορφή αν αναλογιστούμε πώς στη χώρα μας και αέρηδες έχουμε αλλά και ύδατα πολλά, που μας έχουν πάρει και μας σηκώσει. Ποιοι είναι οι άνεμοι και ποιοί τα ύδατα; Θα 'λεγα πως μάλλον είναι όλοι αυτοι που σφετερίζονται εδώ και πολλές δεκαετίες το δημόσιο πλούτο. Ολοι αυτοί που έχουν εξανεμίσει τις τόσες πολλές εισφορές μας, όλοι αυτοί που κάθε φορα με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωης δίνουν το παράγγλεμα ''σφίξτε κι 'άλλο το ζωνάρι''. Τα προβλήματα χίλια μύρια και ακόμη έπονται ακόμη περισσότερα κ όλα αυτα επειδη δεν υπαρχει η πολιτική πυγμή να εφαρμοσθούν οι νόμοι αλλα κ τα μέτρα που θα επιφέρουν την βέλτιστη διαχείριση του πλούτου αλλα και του δυναμικού της χώρας. Δυστυχώς η δημοκρατία δεν υφίσταται και ζούμε μέσα σε μια ''εκδημοκρατικευμένη'' αναρχία. Καθημερινά είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε την αξεσιά, την έλλειψη κουλτούρας όλων αυτών που το παίζουν μεγαλο-έλληνες προγονόπληκτοι. Οι πρόγονοι μας σαφως ήταν άξιοι αλλα εμεις δε τους φτάνουμε ούε στο χιλιοστό. Το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει, πώς πρεπει να αντιδράσουμε; Ειναι δυνατόν να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος όλων; Υπάρχουν λύσεις τωρα που φτάσαμε στο αδιέξοδο; Και ποιες είναι αυτές; Μήπως ο ατελείωτος δανεισμός; Μήπως το να σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε πρόκληση; Μήπως να τα δεχόμαστε όλα a priori και ασχολίαστα; Προσωπικά έχω αγανακτήσει και αυτο που με εκνευρίζει ακομη περισσότερο είναι το γεγονός πω αισθάνομαι έρμαιο των ανέμων και υδάτων που ορμητικά φυσούνκαι παρασύρουν τα πάντα και τους πάντες στο πέρασμα τους, εκτός όμως αυτών των προνομιούχων, αυτών που κανείς δεν ακουμπά κ ούτε πρόκειται να ακουμπήσει ποτέ.
Σας καλώ λοιπόν να μοιραστείτε μαζί μου τις απόψεις σας για ένα καλύτερο αύριο. Να δώσουμε κάποιες λύσεις και ίσως κάπου κάπως κάποτε να μπορέσουμε να ακουστούμε. Ποιός ξέρει; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!