Όνειρα

Σήμερα έκανα αυτο που είχα στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό. Μια λίστα επιθυμιών που θα ήθελα να γνωρίζω ή να πραγματοποιήσω. Κάποια πράγματα που ίσως να με βοηθήσουν να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος ιατρός. Βασικά όμως είναι κάποια πράγματα που θα μου προσέφεραν την ικανοποίηση οτι κάτι παραπάνω έχω κάνει. Βλέποντας τη λίστα το πρώτο πράγμα που σου ρχεται στο μυαλό είναι το γεγονός πως για τν πραγματοποίηση της χρειάζομαι δυο ζωές και παραπάνω και ακομη παραπάνω χρήματα. Ναι χρήματα διότι η γνώση κοστίζει, τα ταξίδια κοστίζουν, τα μεταπτυχιακά κοστίζουν. Δυστυχώς είμαστε δούλοι του χρήματος. Είμαστε αναγκασμένοι να εργαζόμαστε ατελείωτες ώρες για να μπορούμε να έχουμε τα βασικά.
Που λόγος για χόμπι και ταξίδια. Που λόγος για συνεστιάσεις και παρέες. Οταν έχουμε φτάσει στο σημείο να εργαζόμαστε και να μη μας πληρώνουν τα δεδουλευμένα, όταν σκεφτόμαστε να ξεριζωθούμε για να δούμε μια άσπρη μέρα. Τελικά τα όνειρα είναι ωραία. Ισως μια μέρα να πραγματοποιηθούν, αλλά όπως λέει κ ο ποιητής ο δρόμος προς την εκπλήρωση τους μάλλον θα ναι μακρύς πολυ μακρύς.

Μια ιστορία απο αυτές που θεωρούνται βαρετές!!

Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του,
πήρε μια πέτρα και γρατσούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου. Στο θυμό
του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα
γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές .
.

Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων. Όταν το παιδί είδε τον
πατέρα του ..... με τα παραπονεμένα μάτια γεμάτα πόνο τον ρώτησε : " Μπαμπά.. πότε τα
δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι ? " Το άτομο βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε
πολλές φορές . Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του και
βλέποντας ξανά τις γρατζουνιές , αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα

'ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ". Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε ..

Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο .
Τα πράγματα υπάρχουν για να
χρησιμοποιούνται , ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας , γίνονται λέξεις.

Προσέξτε τις λέξεις σας ,γίνονται ενέργειες.
Προσέξτε τις ενέργειές σας , γίνονται συνήθειες.

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας .
Προσέξτε το χαρακτήρα σας , γίνεται το πεπρωμένο σας.

Τίτλος

Ο τιτλος αυτου του blog ειναι αρκετα γενικός ωστόσο μπορεί κάλλιστα να πάρει μια πιο εξειδικευμένη μορφή αν αναλογιστούμε πώς στη χώρα μας και αέρηδες έχουμε αλλά και ύδατα πολλά, που μας έχουν πάρει και μας σηκώσει. Ποιοι είναι οι άνεμοι και ποιοί τα ύδατα; Θα 'λεγα πως μάλλον είναι όλοι αυτοι που σφετερίζονται εδώ και πολλές δεκαετίες το δημόσιο πλούτο. Ολοι αυτοί που έχουν εξανεμίσει τις τόσες πολλές εισφορές μας, όλοι αυτοί που κάθε φορα με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωης δίνουν το παράγγλεμα ''σφίξτε κι 'άλλο το ζωνάρι''. Τα προβλήματα χίλια μύρια και ακόμη έπονται ακόμη περισσότερα κ όλα αυτα επειδη δεν υπαρχει η πολιτική πυγμή να εφαρμοσθούν οι νόμοι αλλα κ τα μέτρα που θα επιφέρουν την βέλτιστη διαχείριση του πλούτου αλλα και του δυναμικού της χώρας. Δυστυχώς η δημοκρατία δεν υφίσταται και ζούμε μέσα σε μια ''εκδημοκρατικευμένη'' αναρχία. Καθημερινά είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε την αξεσιά, την έλλειψη κουλτούρας όλων αυτών που το παίζουν μεγαλο-έλληνες προγονόπληκτοι. Οι πρόγονοι μας σαφως ήταν άξιοι αλλα εμεις δε τους φτάνουμε ούε στο χιλιοστό. Το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει, πώς πρεπει να αντιδράσουμε; Ειναι δυνατόν να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος όλων; Υπάρχουν λύσεις τωρα που φτάσαμε στο αδιέξοδο; Και ποιες είναι αυτές; Μήπως ο ατελείωτος δανεισμός; Μήπως το να σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε πρόκληση; Μήπως να τα δεχόμαστε όλα a priori και ασχολίαστα; Προσωπικά έχω αγανακτήσει και αυτο που με εκνευρίζει ακομη περισσότερο είναι το γεγονός πω αισθάνομαι έρμαιο των ανέμων και υδάτων που ορμητικά φυσούνκαι παρασύρουν τα πάντα και τους πάντες στο πέρασμα τους, εκτός όμως αυτών των προνομιούχων, αυτών που κανείς δεν ακουμπά κ ούτε πρόκειται να ακουμπήσει ποτέ.
Σας καλώ λοιπόν να μοιραστείτε μαζί μου τις απόψεις σας για ένα καλύτερο αύριο. Να δώσουμε κάποιες λύσεις και ίσως κάπου κάπως κάποτε να μπορέσουμε να ακουστούμε. Ποιός ξέρει; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!